September 2019. Een historisch moment in de geschiedenis van de plaatselijke VV. Een aantal wijze heren besluit bij elkaar te komen, wat slapende reuzen uit hun voetbalpensioen te halen en wat bankzitters van de selectie bij elkaar te vegen. Mix dit mengsel door elkaar en historie wordt geschreven: het ontstaan van Wernhout 3. Maar, belangrijker nog: Het ontstaan van de ‘Road to Ibiza’. Een verslag over volwassen mannen met een jongensdroom, die werkelijkheid werd.
Dit avontuur begon die bewuste septemberdag met een vriendschappelijke wedstrijd tegen Zundert en eindigde in een gelijkspel. Geen stuiver zou je geven voor een overwinning, laat staan voor een kampioenschap. Toen nog met grootmeesters als de Cockx, Lars Broos, Jaro Elst en Chiel de Meijer in de gelederen. Aan de zijkant fladderde een volleerde gek in de persoon van de Mus rond. Soms met shirt. En heel soms bij bijzondere gebeurtenissen, zoals een overwinning, zonder. Dan was het normaliter zo volgepakte sportpark zo weer leeg.
Maar in de zomer van 2023, vier jaar later, was het nog altijd zoeken naar die ideale mix, was het Ibiza hoofdstuk nog altijd niet afgesloten en werden de vragen vanuit de media steeds kritischer. De manschappen werden structureel gevolgd door de paparazzi om betrapt te worden op misstappen, met name in de weekenden. Maar niets lieten zij los. Tot aan deze publicatie. Want niets was er belangrijker dan dat ene gezamenlijke doel. Maar nu is het tijd. Tijd voor een ode aan de hoofdrolspelers.
Nog altijd waren daar die mannen van het eerste uur. Neem de Foes. Inmiddels zijn wilde haren verloren en vaker een weekendje weg dan aanwezig. Naar verluid naar Turkije, maar iedere keer terugkerend met diezelfde kenmerkende kale biljartbal. Tussen de palen een keeper naar je hart. Zelden zal hij verzaken. Van de laatste vijf competitiewedstrijden hield hij maar liefst vier(!) keer de nul en in totaal waren er zeven clean sheets. En dat met nog vier wedstrijden te spelen. Het is dat de gouden handschoen niet bestaat, anders zou deze toebehoren aan de Foes.
Ook hadden we een vlijmscherpe rechtsback, Stef Broos ofwel Dn Vojer. Gescout als vlagger, later gepromoveerd tot wekelijkse kameleon voor de tegenstander die vaker aan de buitenkant dan aan de binnenkant stond te dekken en nu getransformeerd tot een soort van Dani Alves die niet in de bak zit. Een ontwikkeling zoals je die zelden ziet. Een onnavolgbare stoomlocomotief aan de rechterflank, met als hoogtepunt een cruciale assist tijdens de 0-1 overwinning op Zundert.
Of de mannen van Domen, Tom en Rick. Wekelijks bekend om hun sloopkunsten naast het veld, maar anno 2024 laten ze dit ook binnen het veld zien. Rick was in het verleden meer dan eens veroorzaker van de beslissende penalty voor de tegenstander. Zet daar een straf van drie bakken bier op en er gebeuren wonderen. Tom, door zichzelf bijgenaamd als Big D, maakte zelfs de winnende 0-1 op bezoek bij Zundert. Echt waar, wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Maar, vergeet in dit alles ook zeker de Vriends niet. Dit seizoen zijn gewicht waard in goud. En dat is veel goud. Heel veel. Daar zou je heel Ibiza mee kunnen financieren. Echter verkopen wij hem niet. Met zo’n hoofd worden er achterin zelden nog kopduels verloren. Simpelweg omdat er geen ruimte meer over is. De laatste minuten van de kampioenswedstrijd behoorde hem de aanvoerdersband toe. En terecht.
Op links was daar Bram Damen. In het verleden veelal dartelend over het veld als een pasgeboren giraffe. Ooit brak hij als keeper nog bijna zijn voet toen hij een doelpaal aan zag voor de bal. Ingooien door een vermorzelde schouder kan hij niet meer. Maar dat maakt allemaal niet uit. Tegenwoordig beven tegenstanders ’s ochtends in hun bed als ze vernemen dat Bram bij de wedstrijdselectie zit. En terecht. Hij was goed voor twee assists in de kampioenswedstrijd, dat kenmerkt zijn ongekende progressie en potentie. Ut Derde zal alles op alles moeten zetten om deze vedette de komende transferperiode aan boord te houden. Of ambieert hij nu toch écht die stap hogerop? Wij hopen van niet.
Zo beschikt het sterrenensemble ook nog over Jos B. Joost, die de wedstrijdbal altijd bij zich draagt. Dan leef je voor het voetbal. Vaker geblesseerd, ziekjes of moe dan fit, maar als hij er dan bij is weet je wat je er aan hebt. Jos staat altijd klaar voor het team, zelfs als scheidsrechter.
Ook was Dirk er zo waar vrijwel het hele seizoen bij. De man van glas die eens heel bleef en niet heel veel wedstrijden heeft gemist. De oud-prof van Willem II nam het voetballende gedeelte waar vanaf de zes positie en bracht het spel meermaals in versnelling. Echt fit is hij natuurlijk niet geweest, maar dat is al jaren zo.
Of neem nou Lenny Aernouts a.k.a. ‘Den Drup’. Bekend om de foto’s met een drankje te veel op na een wilde zaterdag avond. Ook hij was zich bewust van de gezamenlijke missie, schafte een vriendin aan, en focuste zich puur en alleen op het sportieve gedeelte. Ook als keeper hield hij zelfs meermaals de nul. Dé definitie van multifunctionaliteit.
Nelle, ook zo’n figuur. Geen scheidsrechter is veilig wanneer hij op het veld staat. Want wat kan hij ontiegelijk zeiken. Ongekend. Zelfs als die scheidsrechter ook zijn eigen teamgenoot is die met zijn beste bedoelingen de wedstrijd fluit voor meneer Nelemans. Maar dat enthousiasme vertaalt zich ook in een tomeloze inzet waarbij geen enkel duel geschuwd wordt. Die kun je er goed bij hebben, die Nelle.
Vergeet ook zeker de robuuste spits Daan van Aert niet. Soms worstelend met bal en tegenstander en bij voorkeur niet te veel meters afleggen, maar dat hoeft ook niet als je altijd op de juiste plaats staat. Ook dit seizoen weer pikte hij menig goaltje mee.
Ook was de kleine militair Timmie weer van de partij. Althans, als hij ook daadwerkelijk van de partij was. Iedere zondag was het weer de vraag of Jaro er zou zijn en of hij dan ook nog eens op tijd zou zijn. Een rare eigenschap voor een militair. Het enige wat eraan klopte was de stiptheid van de berichten die om 5:00 uur ‘s nachts kwamen van de militair met de vraag of hij in Breda opgehaald kon worden. Maar, wel een conditie om u tegen te zeggen. Daar wordt menig kelderklasser met overgewicht niet vrolijk van op de vroege zondagochtend.
Hebben we dan alle mannen van het eerste uur gehad? Nee, is het antwoord. Deze jongen speelde het seizoen van zijn leven. Hij had de foto’s van zichzelf flanerend op parelwitte stranden onder de palmbomen met een kokosnoot gevuld met dat goudgele drankje in zijn hand naast een prachtige dame voorzien van een voorgevel om U tegen te zeggen blijkbaar al het hele seizoen boven zijn bed hangen. Althans zo speelde hij. In het verleden eindigde er op een seizoen meer directe tegenstanders geblesseerd dan dat hij doelpunten maakte, maar dit jaar was alles anders. Goed voor 31 doelpunten. Een ongekend moyenne van bijna twee goals per gespeelde wedstrijd en mogelijk winnaar van de gouden schoen. Dan wil je écht naar Ibiza.
Maar, naast deze mannen van het eerste uur werd er de afgelopen jaren ook flink geïnvesteerd en geshopt op de transfermarkt. Veel te dure aankopen werden gedaan. Bijvoorbeeld Lolly, die al uit zijn voetbalpensioen terug was gekomen werd vorig seizoen opgepikt bij de selectie. Een letterlijk hoogtepunt was vorig seizoen de welbekende vrije trap uit bij RSV, nadat hij terug het veld in kwam ‘om nog wat te forceren’. Deze vrije trap ging zó ver over dat ene Wim M. hem in Wernhout naar verluid op zijn achterhoofd kreeg. Dat zal voor veel lezers een hoop verklaren. Van deze vrije trap is zelfs beeldmateriaal. Dit seizoen werd hij echter opnieuw uitgevonden als ‘10’ en dat pakte niet verkeerd uit. U herinnert zich wellicht de meesterlijke goal achter het standbeen thuis tegen Unitas nog?
Deze zomer werden er vier spelers aan de toch al geoliede machine toegevoegd. Na een succesvolle stage als keeper werd Jeremessi dit seizoen als speler aangetrokken. Hij eiste direct de aanvoerdersband op, om in de spotlight te staan op de teamfoto én tijdens de ‘Week van de scheidsrechter’. Daarmee geef je een signaal af, maar vrienden maak je er niet mee. Ook met de tegenstander niet. Keihard was hij weer dit seizoen. Aanvallers dachten wel twee keer na voor ze een passeeractie bij Jer inzette. Toen er na de winterstop zelfs gescoord werd door de capitano was het feest helemaal compleet.
Na zware onderhandelingen werd de Burn opgepikt bij de selectie. Deze transfer had nogal wat voeten in de aarde. De voeten van de Burn wel te verstaan. En die krijg je niet zo maar van zijn plaats. Niet meer zo fit als voorheen, maar hoe goed was hij nu eigenlijk nog op deze respectabele leeftijd als vader? Nou, goed dus. Meermaals nam hij de ploeg bij de hand, als spits of zelfs als loopwonder op het middenveld. De gemiste penalty bij Sprundel die mede aanleiding was voor de eerste en voorlopig enige nederlaag van het seizoen vergeven we hem. Misschien.
De Kuster kwam over van het vijfde, mits er om 10 uur gevoetbald zou worden. En dat regelen wij dan natuurlijk. Dat dit uiteindelijk zelfs 09:45 zou worden, daar was niet iedereen blij mee. Maar wij hebben de Kuster er graag bij. Een doelpuntenmaker en strijder op de linkerkant die dwars door iedereen heenloopt om vervolgens snoeihard af te ronden.
Ook Vince kwam dit seizoen terug. Na een avontuur bij de selectie besloot hij toch weer op (zijn) niveau te gaan voetballen. En niet onverdienstelijk. Als onvermoeibare middenvelder of zelfs linksback hing menig tegenstander met de tong op de knieën.
Maar ja, jarenlang werden er nieuwe spelers aangekocht. Ik heb een zak geld nog nooit zien scoren, u wel? Waar zit het verdict hem dan in? Het technische hart besloot de huidige samenstelling eens onder de loep te nemen en maatregelen door te voeren. En zo geschiedde. Een rotte appel werd gevonden. De Ro, jarenlang aangezien als het meesterbrein en vaak beloond met de aanvoerdersband. Hij moest het veld ruimen. ‘Promotie naar de selectie’. ‘Gaan voor mijn kans’. Allemaal van die rare en loze termen. De insiders wisten genoeg. Hem is de deur gewezen. Gratis en voor niets mocht hij vertrekken.
Dit alles gebeurde onder de bezielende leiding van dat ene meesterbrein. Vaker was hij tijdens de teambespreking in de rust afwezig dan aanwezig. Meermaals liet hij zijn ploeg in de steek door een weekendje weg te gaan. Maar, deze man snapt het. Pas op de plaats maken voor de mannen in het veld. Zij moeten het immers doen. Een trainer hoeft alleen de juiste mensen op te stellen. Ook beloofde hij een bak bier aan de spelers bij een hattrick, dit bleek een meesterzet. Hattricks werden gescoord door Bami (zo’n vijf keer?), Lolly, Burn en de Kuster. Zelfs Tom Domen jaagde er serieus op. Zonder succes overigens. Maar, dat zal niemand verbazen. Enfin, een coach naar je hart dus. Want een trainer kun je het niet echt noemen. Op donderdagavond was hij nergens te bekennen. Maar op zondag zette hij de lijnen uit, pompte de ballen op als hij zin had en nam al ijsberend het zicht van de bankzitters weg. Zo als hij is er maar een. Er is maar één Royke Arnouts.
Via deze weg willen wij alle fanatieke supporters bedanken voor jullie steun en support. In goede en slechte tijden. Wij starten een feestcommissie en crowdfunding op voor ons avontuur in Ibiza. Groeten van ons. Groeten van de kampioen!